Wietnam ma dość zróżnicowaną rzeźbę terenu. 30% powierzchni kraju stanowią góry, a 45% wyżyny. Resztę powierzchni kraju stanowią nizinne obszary nadbrzeżne. Obszary nisko położone zajmują 25% powierzchni kraju.
Na północnym zachodzie, w strefie przygranicznej z Laosem i Chinami, ciągną się łańcuchy górskie. Są to Sip Song Chau Thai i Hoàng Liên Sơn z najwyższym szczytem kraju Phan Xi Păng o wysokości 3143 m n.p.m. Góry te rozdzielone są doliną Rzeki Czarnej. Na północy kraju leży rozległa wyżyna Việt Bắc, która jest przedłużeniem chińskiej Wyżyny Junnan-Kuejczou. Việt Bắc otoczona jest niewysokimi pasmami górskimi i ograniczona od południa doliną Rzeki Czerwonej. W środkowej i południowej części kraju ciągną się na długości około 1200 km Góry Annamskie. Najwyższym szczytem tych gór jest Phu Xai Lai Leng o wysokości 2711 m n.p.m.
Niziny ciągną się wąskim pasem wzdłuż wybrzeża, zwłaszcza wzdłuż wybrzeży Zatoki Tonkińskiej. Największymi regionami nizinnymi w kraju są krainy: Bắc Bộ na północy, obejmująca głównie deltę Rzeki Czerwonej i Nam Bộ na południu, na obszarze delty Mekongu. Na terenach delt występują liczne izolowane wzniesienia – mogoty. Wybrzeże morskie Wietnamu jest niskie i na obszarach delt rzecznych zabagnione. Wzdłuż Gór Annamskich jest na ogół wąskie i często urwiste z niewielkimi zatokami.
Pasma górskie występujące na północy kraju (Sip Song Chau Thai i Hoàng Liên Sơn) należą do tzw. pasma mezozoicznego, okalającego masyw indochiński od północy i zachodu i ciągnącego się od Chin do Półwyspu Malajskiego. Zbudowane jest ono ze skał metamorficznych, magmowych i osadowych powstałych w okresie od prekambru do mezozoiku i sfałdowanych w czasie starokimeryjskich ruchów tektonicznych orogenezy alpejskiej. Na zmetamorfizowanych skałach prekambryjskich leży pokrywa skał paleozoicznych, które osadziły się w geosynklinie birmańsko-malajskiej i zostały częściowo zmetamorfizowane w młodszym paleozoiku. Najstarsze skały osadowe należą do kambru. Są to piaskowce i łupki oraz górnokambryjskie skały wulkaniczne – ryolity. Wyżej leżą ordowickie osady łupkowo-margliste z graptolitami oraz skały węglanowe ze skamieniałościami wykazującymi związki z fauną wschodniej Australii. Na przełomie ordowiku i syluru występują liczne przewarstwienia ryolitów, tufów i popiołów wulkanicznych. W sylurze i dewonie w dalszym ciągu trwała sedymentacja węglanowa i detrytyczna. W czasie ruchów waryscyjskich nastąpiło zafałdowanie oraz metamorfoza części osadów; miały też miejsce intruzje granitów. W permie i karbonie powstały gruboławicowe wapienie, w których rozwinęły się zjawiska krasowe. Ich miąższość dochodzi do 800 m. W triasie, niezgodnie na starszych utworach osadziły się głównie lądowe piaskowce i łupki z pokładami węgla kamiennego oraz wkładkami skał wulkanicznych.
Góry Annamskie zbudowane są ze skał masywu indochińskiego. Są to archaiczne, silnie zmetamorfizowane gnejsy i granitognejsy. Na północy i południu, w brzeżnych strefach masywu występują skały staropaleozoiczne, zmetamorfizowane w czasie orogenezy waryscyjskiej i intrudowane karbońskimi granitoidami. W zachodniej części masywu indochińskiego skały metamorficzne przykryte są poziomo leżącymi osadami lądowymi i morskimi oraz pokrywami skał wulkanicznych. Są to osady lądowe powstałe od karbonu do triasu, zawierające liczne szczątki roślinne oraz pokłady węgla, a także przewarstwienia skał wulkanicznych. Na nich leżą morskie osady jury i kredy, głównie wapienie. Góry uległy wydźwignięciu w erze kenozoicznej, w czasie orogenezy alpejskiej. W powstałych wtedy zapadliskach tektonicznych osadziły się warstwy trzeciorzędowe i czwartorzędowe oraz pokrywy skał wulkanicznych (czwartorzędowych), głównie bazaltów.
Wzdłuż wybrzeża ciągną się wąskim pasem niziny pochodzenia aluwialnego, m.in. delta Mekongu, wypełniająca czwartorzędowe zapadlisko tektoniczne.